page-header

NADZWYCZAJNI SZAFARZE KOMUNII ŚWIĘTEJ

Szafarz Nadzwyczajny Komunii Świętej – osoba świecka, która uzyskała jednorazowe lub czasowe upoważnienie od właściwego sobie ordynariusza do udzielania Komunii Świętej.

W historii Kościoła można odnotować trzy główne nurty dotyczące udzielania Komunii Świętej przez osoby świeckie:

  • We wczesnym chrześcijaństwie (od II w.) wierni po celebracji Eucharystii często zabierali ją ze sobą do domu dla chorych (przykładem może być tutaj Święty Tarsycjusz, zamordowany podczas takiej posługi). Praktykowane było również zabieranie Komunii Św. „na zapas”, aby w razie grożącego im męczeństwa móc ją przyjąć, bądź rozpocząć od Komunii Świętej dzień, podczas którego nie była celebrowana Eucharystia. Pojawiające się zmiany były krytykowane – np. Synod w Konstantynopolu w VII wieku potępił przyjmowanie Komunii Świętej przy użyciu złoconych naczyń i fakt, iż niektórzy wierni bali się dotknąć konsekrowanego chleba.
  • Około X i XI wieku zaczęto udzielać Komunii Świętej wyłącznie do ust, motywując to bardziej „doskonalszą formą” przyjmowania. Był to jednocześnie czas zmian w postrzeganiu samej Mszy Świętej – przyjęcie Komunii Świętej nie było już najważniejszą jej częścią, lecz samo przeistoczenie. Dlatego coraz mniej osób regularnie przyjmowało ten sakrament. Kościół odszedł też od możliwości udzielania (od XIV-XV wieku nawet dotykania) Komunii Świętej przez osobę świecką. Przyjmuje się obecnie, że od IX wieku Komunii udziela sam kapłan, z wykluczeniem innych.
  • Sobór Watykański II wprowadził ponownie możliwość ustanawiania osób świeckich udzielających Komunii w sytuacjach nadzwyczajnych w poszczególnych diecezjach w zależności od lokalnej potrzeby.

Zmodyfikowany po soborze kanon 910 Kodeksu Prawa Kanonicznego stwierdza: Szafarzem nadzwyczajnym Komunii świętej jest akolita oraz wierny wyznaczony zgodnie z kan. 230 §3.. Szafarz udziela Komunii w sytuacjach nadzwyczajnych, czyli gdy: brak jest zwyczajnych szafarzy Komunii, tzn. biskupa, prezbitera i diakona lub akolity; mimo iż są obecni zwyczajni szafarze, nie mogą jednak wypełnić tej funkcji z powodu podeszłego wieku, choroby lub innej posługi duszpasterskiej; bądź liczba przystępujących do Komunii jest tak duża, że sprawowanie Mszy świętej, czy też udzielanie Komunii poza Mszą świętą zbytnio by się przeciągnęło bez pomocy świeckiego jako szafarza Komunii.

Uchwała 240 Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski z dnia 2 maja 1990 – dopuszcza się posługę szafarzy na terenie Polski. Uchwała precyzuje, iż biskupi diecezjalni mogą powoływać do posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej mężczyzn w wieku od 25 do 65 lat. Kandydaci powinni odznaczać się właściwym życiem moralnym i pobożnością, mieć wykształcenie minimum średnie i znać podstawowe prawdy teologiczne, zwłaszcza odnoszące się do Kościoła, Mszy świętej i Eucharystii. Biskup może polecić kandydatowi udział w kursie teologicznym lub zażądać egzaminu. Posługa udzielana jest na rok, a potem przedłużana. Przed powołaniem i każdym przedłużeniem powołania kandydaci muszą odbyć co najmniej trzydniowe rekolekcje. Braciom zakonnym można obniżyć granicę wieku.

Prawo kanoniczne i dokumenty Konferencji Episkopatu Polski określiły, jakie warunki powinna spełniać osoba, która ma tę funkcję wypełniać.

  1. Mężczyzna , wiek 25-65 lat , żonaty lub stanu wolnego.
  2. Mający poważanie wśród duchowieństwa i wiernych.
  3. Pozytywną opinię moralną , pobożność eucharystyczną , aktywność w życiu parafialnym.
  4. Musi ukończyć kurs przygotowawczy zakończony rekolekcjami zamkniętymi.
  5. Obowiązuje go uczestnictwo w zajęciach programu formacyjnego w ciągu roku.

Szafarze w naszej parafii:
Kogut Andrzej
Czernecki Paweł
Piątek Józef

W każdą niedzielę odwiedzają oni 15 osób z naszej parafii.